Msza św. tej niedzieli stanowi szczyt przygotowania do Wielkiego Postu. Jej bogata treść ma ścisły związek z jednej strony z historią Abrahama, którą czytamy w brewiarzu podczas tego tygodnia, a z drugiej z myślą o Misterium Paschalnym, do którego ciążymy. Uczestnictwo w tajemnicy Odkupienia dokonuje się przez Sakrament (zwłaszcza Chrzest i Eucharystię) i przez wiarę. Kościół przedstawia nam dzisiaj trzy wspaniałe przykłady wiary.
Pierwszy – to przykład wiary Abrahama, który na zawołanie Boże, nie zawahał się opuścić swej ojczyzny i był gotów nawet złożyć ofiarę ze swego jedynego syna (o czym wspomina Kanon Mszy św.)
Jak niegdyś Abraham z Ur do Chaldei, tak samo wyrusza Jezus ze swojej ojczyzny, aby wszystko stracić, ale za to dla nas pozyskać wszystko, to znaczy niebiańską ziemię obiecaną. W zbliżającym się Poście Jezus pragnie otworzyć nam wszystkim oczy na zrozumienie swej męki. Mamy zrozumieć, że najgłębszą przyczyną Jezusa była Jego miłość – a również sami winniśmy rozgorzeć miłością doskonałą i przejąć się żalem (Lekcja). Drugi przykład wiary to postać św. Piotra, na grobie którego odprawia się dziś Msza św. w Rzymie. On jest opoką, na której stoi Kościół. Wreszcie Ewangelia podaje nam piękny wzór wiary, pełnej zapału i wytrwałości, w osobie ślepego przy drodze do Jerycha. „Ślepy od urodzenia jest – wedle św. Grzegorza – rodzaj ludzki. Od chwili, gdy w osobie Adama został wypędzony z raju, obcym mu się stało światło nadprzyrodzone” (Jutrznia). Namiętne wołanie ślepego o światłość jest echem naszego pragnienia Boga. W Eucharystii, a zwłaszcza w dzień Zmartwychwstania, Chrystus oświeciciel „Illuminator” syci nas obficie łaską, abyśmy się nie zawiedli w pragnieniach (Komunia).
Zwyczajem liturgicznym było, aby przed pokutą wielkopostną udzielić duszom chwilowego wytchnienia. Nie zapominajmy jednak, że Kościół surowo potępia nadużycia i aby wynagrodzić Bogu za te, które inni popełniają, bierzemy udział w nabożeństwie czterdziestogodzinnym, które Klemens XIII obdarzył w 1765 r. licznymi odpustami. Nabożeństwo to rozpowszechnione głównie przez św. Antoniego-Marię Zaccaria (+1539) miało przede wszystkim na celu uczczenie czterdziestu godzin spędzonych przez Jezusa w grobie. Później połączono z tym wystawienie Najświętszego Sakramentu.
Introit: Ps 30, 3-4
Esto mihi in Deum protectorem, et in locum refugii, ut salvum me facias : Quoniam firmamentum meum et refugium meum es tu : et propter nomen tuum dux mihi eris, et enutries me.
In te, Domine, speravi, non confundar in aeternum : in iustitia tua libera me, et eripe me.
Gloria Patri… Esto mihi…
Bądź dla mnie, Boże, skałą niezdobytą i miejscem bezpiecznym dla mego ratunku. Albowiem Tyś jedynie twierdzą i ucieczką moją, więc ze względu na Imię Twoje racz być mi wodzem i żywić mnie.
Ps 30, 2 W Tobie, o Panie, nadzieję pokładam, niechże nie będę zawstydzony na wieki. W sprawiedliwości swojej wyzwól mnie i ocal.
Chwała Ojcu… Bądź dla mnie…
źródło: msza.net
#wrealu24#kościółiwiara
Najczęściej czytane
Może Cię również zainteresować:
